Κείμενα, Ποίηση, Φωτογραφίες κι Έργα Τέχνης:Κυμοθόη Νότα

Κείμενα, Ποίηση, Φωτογραφίες κι Έργα Τέχνης:Κυμοθόη Νότα
Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Ζωγράφος© Nότα Κυμοθόη

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

ΙΥΖΟΥΣΑ ΝΗΣΟΣ" Νότα Κυμοθόη 1995



ΙΥΖΟΥΣΑ ΝΗΣΟΣ 
Νότα Κυμοθόη

ΑΘΗΝΑ 1995

Το εξώφυλλο σχεδίασε η Νότα Κυμοθόη


ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

"ΙΥΖΟΥΣΑ ΝΗΣΟΣ"

ΤΗΣ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ


ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ


ΣΕ ΛΙΝΟΤΥΠΙΑ


ΚΑΙ ΤΥΠΩΘΗΚΕ


ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 1995


ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ


ΕΥΘΥΜΙΟΥ Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ


ΕΡΕΣΣΟΥ 47-51,106 81 ΑΘΗΝΑ


ΤΗΛ,-FAX 3821.173

Copyright:Νότα Κυμοθόη

Αναρτήθηκε από Νότα Κυμοθόη



"Τα ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν στο νησί κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί λόγω εργασίας μου. Εκτός των συγκεκριμένων αφιερώσεων, η "ΙΥΖΟΥΣΑ ΝΗΣΟΣ", αφιερώνεται σ' όσους σκέπτονται ΛΕΥΤΕΡΑ και παλεύουν για το ΔΙΚΙΟ Τ' ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Ακόμα σε όσους με βοήθησαν και μου συμπαραστάθηκαν στο νησί. Πάντα θα θυμάμαι την απλόχερη φιλοξενία τους, την άδολη αγάπη κι εξυπηρέτηση που μου έδωσαν στις δύσκολες μέρες που πέρασα και το άπλετο χαμόγελό τους. Πάντα θα θυμάμαι τη χαραγμένη τούρκικη σημαία, την κομματιασμένη Λευκωσία και τ' ανώνυμα τηλεφωνήματα των εγκλωβισμένων στα κατεχόμενα."(από το οπισθόφυλο του βιβλίου)

Διαβάστε αποσπάσματα του βιβλίου εδώ:

Νότα Κυμοθόη 

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

Με αφορμή τη χαραγμένη τούρκικη σημαία,
1992 Λευκωσία


Ανοίγω το παράθυρο
το φως του ήλιου για να ιδώ!
Αντίκρυ ο Πενταδάκτυλος
και βογγάει!..

Πόσο πονάει ετούτο το βουνό!..
Λες και βογγάει ο Διγενής...

Φεύγει, κρύβεται η χαρά μου, πάει
Σαν λαβωμένο αγρίμι πρόβαλε
και τούτη εδώ η μέρα.
Μέσα της σφηνώθηκαν ΄λα τα βόλια
όλα τα καρφιά που μπήχτηκαν
στης Λευκωσίας την καρδιά
και κόψανε στη μέση.

Ποια γιατριά στο χρόνο που περνά
έτσι αδιάφορα, τάχα γυρεύουμε όλοι;
Πονάει, πονάει ετούτο το βουνό
μέσα στην τόση ξεγνοιασιά
στα σπλάχνα του βαθιά
σταυρώσανε την Κύπρο.
Αίμα, κορμιά νεκρών και χώμα
ένα γίνηκαν εκεί
να χαιρετούν το Μαχαιρά
και την πλατεία Ελευθερίας.
Για ποια μεγάλη ανάσταση;
Κανείς δεν το γνωρίζει!..

Μονάχα ο Πενταδάκτυλος
είν' αρκετός αδέρφια
να μας θυμίζει τη σκλαβιά
και την ατίμωση του δίκιου
ώστε ποτέ μη λησμονήσουμε
τούτη την προδοσία!..


*
Νότα Κυμοθόη

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΕΔΙΑΙΟΥ

Στην Κλαίρη Αγγελίδου
Λευκωσία 1993


Λευκωσία που σ' έκοψαν στη μέση
μπήγοντας μες στις φλέβες σου
θανατερά παλούκια...
Πως να μπορέσω η έρημη
να βρω λίγη γαλήνη;

Οι δρόμοι μου σφραγίστηκαν
μαζί και οι αναμνήσεις
μέσα στα κατεχόμενα.

Μαύρο φακιόλι ντύθηκαν
οι μνήμες μου εκεί.
Εγώ εδώ, σκυμμένο έχοντας το κεφάλι
περνοδιαβαίνω απ΄έξω
από τα τείχη που φρουρούν
του Χότζα τα καλέσματα
δίχως την αυλή μου ν' αγναντεύω.
Παρά μονάχα χύνω δάκρυα
σ' έναν ευκάλυπτο μικρό
για να θεριεύει...
Είκοσι χρόνια τώρα
τις ρίζες του ποτίζω
κι αυτός απλώνει τα κλαδιά του.
Εκεί στις όχθες του Πεδιαίου
κυλάει ολημερίς ο πόνος μου
μέσα στις ρίζες κάποιου ευκαλύπτου
και ψηλώνει, ψηλώνει τα κλαδιά του.

Από εκεί κρυφά τις νύχτες
όταν κοιμάται η πόλη στη χλιδή της
σαν αγναντεύω τις γειτονιές στην Κυρήνεια
στη Λάπηθο, στον Καραβά, στην Ακανθού
στη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο, στην Αμμόχωστο...
Τα μάτια μου βουρκώνουν
και δεν μπορώ να δω άλλο.
Κάθε βράδυ ο ίδιος πόνος.
Κάθε βρα΄δυ με την ίδια πίκρα πλαγια΄ζω.
Κι αναρωτιέμαι: Γιατί Θεέ μου
τ' άγια χώματα να ΄ναι φυλακισμένα;


Νότα Κυμοθόη

ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Στους Έλληνες αξιωματικούς που
έπεσαν στην Μακεδονίτισσα το 1974


Πάντα θα θυμάμαι ετούτη την πόλη.
Μέτρησα εδώ πολλούς αναστεναγμούς.
Το άδικο εσύναξα και την εξάντληση
απ΄τις γυναίκες δίχως όνομα τη νύχτα
που περιφέρονται στην πλατεία Ελευθερίας.

Πάντα θα θυμάμαι τους Άγγλους αποίκους
τους Ελλαδίτες φαντάρους
και τους αξιωματικούς του Ο.Η.Ε.
που κυνηγάνε να πνίξουν τη μοναξιά τους
στης ανίας τα πορνεία
μες στ' αδιάφορο ύφος της οδού Ρηγαίνης.

Πάντα θα μιλάνε
για έκτροπα οι περιστάσεις
και δε θα βρίσκουν ελαφρυντικά
στην τόση πλαδαρότητα.
Κι αναρωτήθηκα αν έχουν καταλάβει
το βάρος τούτης της σκλαβιάς οι ντόπιοι...

Δεν είναι οι Τούρκοι
πίσω απ΄την πράσινη γραμμή
ούτε ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών
που χάραξαν εδώ το χάρτη του νησιού...
Το δαιμόνιο πνεύμα ευημερίας
είναι αυτό που συντηρεί τις αποφάσεις
που βίωσε ο χρόνος επαξίως
σ' όσους καρπώνοντ' ευκαιρίες.

Στη μνήμη των νεκρών κρατώ τα σημάδια
και το μόνιμο τσιφτετέλι
που χορεύουν τις νύχτες
πάνω στα φυλάκια οι μεθυσμένοι.

Και συ, μάνα Ελλάδα,
μετράς ονόματα στους τύμβους
για να 'χεις το τίμημα της δόξας
στις σελίδες της ιστορίας σου.



Νότα Κυμοθόη

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Στο δικηγόρο Μιχαλάκη Μοντάνιο


Οι γλάροι απόμακρα σιωπούν
κι ο άνεμος συγχρονισμένος με τα κύματα
παίζει το θλιβερό κονσέρτο του.

Είναι πράγματα μικρά κι ασήμαντα
που θυμάμαι νοσταλγώντας
κλεισμένη σ' ετούτη την ερημιά μου.

Ωστόσο
έχω ανοιχτούς λογαριασμούς
με τις μεγάλες μέρες της βροχής
που μ' έπνιξαν στη Λευκωσία.

Σε κάποια ρυάκια
σκαλωμένη εκμετάλλευση εμμένει
της ταλαίπωρης ύπαρξής μου
που άφησε τον ιδρώτα της
σφραγίδα στις σελίδες του " ΕΞΟΔΟΣ"
και τα τριμμένα μου σανδάλια
στη Λεμεσό, στη Λευκωσία, στη Λάρνακα
στην Αγία Νάπα και στην Πάφο
για να θυμάμαι το νησί
σφραγίδα στη ζωή μου.

Στρόβολος 1993, Λευκωσία


Νότα Κυμοθόη

ΑΧ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ

Αφιέρωμα στα παιδιά της Καρπασίας

Στο Ριζοκάρπασο, στην Αγιά Τριάδα, στον Κορμακίτη
ζουν κάποια μικρά Κυπριωτόπουλα παιδιά
εγκλωβισμένα στ' άγια χώματα παλεύουν
δίχως χαρά μες στη σκλαβιά τους...
Σιγανές, φοβισμένες οι φωνούλες τους
πικρές οι ανάσες τους, που το πέλαγος
τριγύρω σημαδεύουν...
Των ματιών τους η μεγάλη πεθυμιά
σκαλώνει, σκαλώνει και ματώνει στο συρματόπλεγμα.
Η θάλασσα!.. Πίνει τον πόνο τους αγάλια η θάλασσα
για ν' αλαφρώνει ο καημός. Μεγάλος ο καημός
της τόσης-τόσης ερημιάς τους...

Τα παιδιά της Καρπασίας είναι εκεί!..
Εγκλωβισμένα μένουν και μας προσμένουν...
Μες στα ολόγιομά τους βλέμματα σκιρτά η αγωνία...
Το όνειρο τάχα ή κάποια ελπίδα κρύβουν
κι αντιστέκονται οι γονείς τους τόσα χρόνια;
Τα παιδιά της Καρπασίας είναι λυπημένα...
Αχ!.. Να μπορούσα μες στα ερείπια
σαν τη μικρούλα σαύρα να γλιστρήσω ως εκεί
σντίκρυ στον ήλιο σε μια πέτρα να σκαλώσω
και να μου 'διναν μορφή ανθρώπου κάποιοι θεοί κατόπι...

Αχ!.. Να μπορούσα!..
Τραγούδια χαρωπά στ' αυτιά τους να σφραγίσω
κι ένα γέλιο να ζωγραφίσω στα χείλη τους λουλούδι
ίσως, λέω ίσως, στα ναυάγια μάτια τους
κάποιες σχεδίες ερειπωμένες ν' ανασύρω...
Αχ!.. Να μπορούσα το πνεύμα της αρχαίας θεάς
μες στο νησί πάλι να κλειούσα σαν και τότε...
Θα γύριζαν ωραίοι καιροί και η Ελευθερία
δε θα ζητιάνευε στους δρόμους φιμωμένη.

Λευκωσία 1993

*****
Για το internet Ποίηση από το βιβλίο μου:
Ιύζουσα νήσος, Νότα Κυμοθόη
έκδοση 1995, Αθήνα
                  Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .